تأثیر هیپوباریک ‌هایپوکسی متعاقب شش هفته تمرین اینتروال فزاینده بر سطوح سرفکتانت پروتئینA ریوی رت‌های نر ویستار

هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر هیپوباریک ‌هایپوکسی متعاقب شش هفته تمرین اینتروال فزاینده بر سطوح سرفکتانت پروتئین A ریوی رت‌های نر ویستار بود. بدین منظور 20 سر رت سه‌هفته‌ای با میانگین وزن 9±68 گرم پس از دو هفته آشنایی با محیط به‌طور تصادفی به چهار گروه کنترل 6 هفته )5(n=، کنترل 9 هفته )5(n=، تمرین6 هفته) 5 (n=و گروه تمرین + هیپوباریک هیپوکسی (5 (n=تقسیم شدند. گروه تمرین اینتروال به مدت شش هفته، 5 جلسه در هفته، هر جلسه 30 دقیقه با سرعت 15 تا 70 متر بر دقیقه به تمرین پرداختند. همچنین رت‌ها‌ی گروه هیپوباریک هیپوکسی از هفتۀ هفتم تا نهم پس از پایان دورۀ تمرین، در اتاقک هیپوکسی ویژۀ جوندگان زندگی ­کردند. اندازه‌گیری سطوح SP-A ریه با استفاده از کیت به روش الایزا انجام گرفت. تجزیه‌وتحلیل داده‌ها با استفاده از آنالیز واریانس یکطرفه در سطح 05/0  P≤انجام گرفت. یافته­ها نشان داد سطوح SP-A گروه تمرین شش هفته در مقایسه با گروه کنترل به‌طور معنا‌دار افزایش یافت درحالی‌که سطوح SP-A گروه هیپوکسی در مقایسه با گروه تمرین و کنترل به‌طور معنا‌داری کاهش یافت. با توجه به کاهش معنا‌دار سطوح SP-A در گروه هیپوباریک هیپوکسی، به‌نظر می‌رسد سازگاری حاصل از هیپوکسی متناوب به‌خوبی توانسته است اثرات پاتوفیزیولوژیکی تمرین تناوبی فزاینده را مهار کند و شاخص‌های التهابی و آسیب سلول‌های ریوی را بهبود دهد و موجب تقویت سیستم ایمنی ریه شود که نیازمند بررسی‌‌های بیشتر در این زمینه است.